Το αντίο. Η τελευταία παράσταση. Η "Βενιαμίν" που έγινε αρχηγός. Η Κατερίνα Σωτήριου πήρε την απόφαση να κλείσει ένα αγαπημένο και σημαντικό κεφάλαιο για την καριέρα της με την Εθνική Γυναικών. Το Eurobasket Women 2023 αποτέλεσε κύκνειο άσμα για την 39χρονη αθλήτρια με τα χρώματα της γαλανόλευκης, έπειτα από 161 παρουσίες και 669 πόντους.
Η ιστορία μιας "βενιαμίν" που ξεκίνησε για πρώτη φορά με το εθνόσημο το 1999, έφτασε να γίνει αρχηγός και να ζήσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Εθνικής Γυναικών, δημιουργώντας παρέα με τα υπόλοιπα κορίτσια την “Χρυσή Γενιά” για το γυναικείο μπάσκετ και την άνθισή του.
Σχεδόν δέκα μέρες μετά την απόφασή της, η Σωτήριου “ξεδιπλώνει” τις σκέψεις της και τις εμπειρίες της μέσω του Rotation Podcast που την συνάντησε στην βάση της... στην περιοχή του Ζωγράφου!
Εκεί που ξεκίνησε τα πρώτα της μπασκετικά βήματα, δηλώνοντας πως άρχισε η τρέλα της με το άθλημα, τις σκέψεις για την απόσυρσή της από την Εθνική Ομάδα, πως την βρήκε η επόμενη μέρα και ποιες στιγμές κρατάει από το 2009 έως το 2023. Η Κατερίνα Σωτήριου αναλύει τον ρόλο της ως αρχηγός της Εθνικής Γυναικών. Εξηγεί γιατί δεν μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε Κώστα Μίσσα και Κωνσταντίνο Κεραμιδά, για το απωθημένο ενός μεταλλίου, που ωστόσο θα επέλεγε να ζήσει τις αξίες και το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων αντί την κατάκτηση του. Μας μίλησε για την απόφαση να γίνει το πρώτο γυναικείο μέλος στο ΠΣΑΚΚ, για την βαρύτητα που έχει στην γυναικεία καλαθοσφαίριση η αντιπαλότητα των "αιωνίων", για την βελτίωση και εξέλιξη που χρειάζεται το μπάσκετ στην χώρα μας.
Μας αποκάλυψε ότι θέλει να μείνει στο άθλημα μετά το τέλος της καριέρας της, αλλά από άλλο πόστο. Έδωσε συγχαρητήριά στην Κατερίνα Δελή, την πρώτη προπονήτρια που κατέκτησε Πανελλήνιο πρωτάθλημα Παίδων, ενώ στο τέλος έδωσε και ένα τίτλο στην καριέρα της μετά το αντίο με τα γαλανόλευκα.
Συνέντευξη στον Γιώργο Γατή
Πως ξεκίνησε η τρέλα για το μπάσκετ;
«Ήμουν ένα υπερκινητικό παιδί, που έκανα αρκετές ζημιές εντός και εκτός σπιτιού. Κάποια στιγμή, λοιπόν, άρχισα να μαθαίνω τα αθλήματα και μου άρεσε γενικά ο αθλητισμός. Ήταν η εποχή που έδειχνε και η τηλεόραση την Εθνική Ομάδα με Νίκο Γκάλη και Παναγιώτη Γιαννάκη, ήταν οι επιρροές για να εκτονώσω και την υπερκινητικότητα μου αλλά και για να ξεκινήσω με το μπάσκετ».
Και φτάνουμε στο σήμερα, μετά από 161 παρουσίες με την φανέλα της Εθνικής Ομάδας και 7η στις συμμετοχές με τον εθνόσημο, ήρθε η ώρα για το μεγάλο αντίο. Πως άρχισε η σκέψη της απόσυρσης από την Εθνική;
«Σκεπτόμενη ότι θέλω να φύγω και ο κόσμος να με θυμάται όσο τον δυνατόν σε καλύτερο επίπεδο και σε καλή στιγμή, υπήρξε η σκέψη. O προπονητής της ομάδας μας, Πέτρος Πρέκας, έβαλε αυτή την σκέψη μου σε παύση και ένιωσα ότι αφού πήγαμε σε ένα ακόμη Πανευρωπαϊκό, σε μια ακόμη τελική φάση, συνειδητοποίησα ότι αυτό θα ήταν το τέλος και ότι φεύγω γεμάτη».
Ήταν όμως το ιδανικό τέλος, ήταν όπως το φανταζόσασταν;
«Να πω την αλήθεια, το είχα αφήσει, το είχα βγάλει από το μυαλό μου και δεν το φανταζόμουν. Τελικά, όπως λέω, όταν δεν έχεις εμμονές (αναγνώριση, σεβασμό, επιτυχία) δηλαδή να είσαι κλεισμένος μέσα σε ένα κουτί και να κοιτάς μόνο την εικόνα, έρχονται καλά πράγματα. Ήμουν ήδη ευτυχισμένη και γεμάτη με αυτό που έκανα, την στιγμή που ήμουν και που ζούσα με την Εθνική Ομάδα. Επομένως, στο «κείμενο» που είχα ετοιμάσει υπήρχαν συναισθήματα και συγκίνηση. Άρα, για να πω την αλήθεια, αυτό που δεν περίμενα ήταν η φωτογραφία που ανέβασε η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, με την εικόνα και το κείμενο. Με συγκίνησε (περισσότερο απ’ όσο περίμενα).
Πως ήταν η επόμενη μέρα με την σκέψη ότι δεν θα ξανά φορέσετε την φανέλα με το εθνόσημο;
«Νιώθω ευλογημένη που είχα την επιλογή να σταματήσω. Νομίζω πως προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι πέρα από την πληρότητα. Θεωρώ ότι έδωσα πάνω από το 100% μου και για αυτό σταμάτησα και δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να με ταρακουνήσει… κάτι, κάπως να αισθανθώ περίεργα είναι στο επόμενο παράθυρο που θα γίνουν οι κλήσεις της Εθνικής. Τότε ίσως νιώσω κάποιο κενό. Θα κοιτάξω τις βαλίτσες, αυτή η συνήθεια για την γλυκιά υποχρέωση με την Εθνική Ομάδα».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος που υπήρξε από την «Χρυσή Γενιά» της Εθνικής Ομάδας Γυναικών από το 2009-2023; Τι είναι αυτό που μένει στο τέλος;
«Δεν κρύβω ότι δεν μπορώ να κρατήσω ένα πράγμα. Άπειρακαι άφθονα μαθήματα ζωής, πολλοί άνθρωποι που βοήθησαν και πρόσφεραν για να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Αν πρέπει να το γενικεύσω, νομίζω πως πάμε σε προσωπικό επίπεδο. Η πορεία. Από «βενιαμίν» έφτασα στην τιμή να είμαι αρχηγός της Εθνικής Ομάδας και να αφήσω το δικό μου αποτύπωμα και στίγμα, αποκομίζοντας εμπειρίες, πετυχαίνοντας πολλά όνειρα με αμφισβήτηση και με δυσκολίες. Παρόλα αυτά, αναγνωρίζω ό,τι η αντοχή στις αποτυχίες και οι αντιξοότητες,καθώς η θέληση και η δουλειά με έφεραν να ζήσω όλες αυτές τις στιγμές.».
Ποια είναι η καλύτερη στιγμή που ζήσατε σε αυτά τα 14 πετυχημένα χρόνια με την Εθνική Ομάδα (2009-2023);
«Τις χρονιές 2009 και 2017, οι μεγαλύτερες μας επιτυχίες γιατί όλες αυτές είχαν πολλές δυσκολίες, υπήρξαν πέτρινα χρόνια για να φτάσουμε ως εκεί. Το καλό ήταν ότι ήμουν εκεί, το απόλαυσα παρά πολύ και έχουν μείνει ανεξίτηλα στην μνήμη μου».
Πως ήταν ο ρόλος ως αρχηγός της ομάδας στα αποδυτήρια;
«Ο στόχος μου ήταν να είμαι ο άνθρωπος που θα μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις και τις εμπειρίες της παλιότερης γενιάς, να μεταφέρει το κλίμα, το παράδειγμα και τις εμπειρίες που μας έφτασαν στις επιτυχίες. Να τα μεταφέρω όπως μπορώ, με το δικό μου τρόπο και μέσα σε αυτό το διάστημα να ετοιμαστούν οι νεότερες, επίσης ταλαντούχες παίκτριες, και οι ηγετικές προσωπικότητες. Ξεκινώντας, δεν ήμουν σε αυτό το στυλ στο οποίο είχα μάθει. Αποφάσισα να το κάνω με την δίκη μου πινελιά και αυτό διότι στην αρχή υπήρξε άγχος, με την διαχείριση (αυτή της πρόκλησης και ευθύνης.). Σκοπός μου ήταν να ήμουν ρομαντική και ο εαυτός μου, γιατί ανεξαρτήτως χρώματος, ηλικίας (εμπειρίας-απειρίας), ύψους, η σύνδεση και ο στόχος ήταν κοινός… το μπάσκετ και να φτάσουμε ξανά ψηλά. Το πετύχαμε με τις 2/2 συμμετοχές στην τελική φάση του Πανευρωπαϊκού. Δεν θα μπορούσα να πετύχω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα της συνοχής δίχως να ακούσω τις νέες αθλήτριες, να μάθω μαζί τους και να μην έχω στυλ βάζοντας παρωπίδες. Χτίστηκε αυτός ο σεβασμός. Ήθελα να ήμουν πιο ανοιχτή σε νέες προοπτικές και ιδέες, να έχω περισσότερη υπομονή. Θεωρώ ότι έλαβα το σεβασμό χωρίς να τον απαιτήσω αλλά δείχνοντας την θέληση και την αγάπη μου στην Εθνική Ομάδα. Και με αυτό έφυγα, ότι η Εθνική Ομάδα είναι πάνω από όλες τις εγχώριες ομάδες, αντιπροσωπεύουμε μια χώρα, και αυτό που λέμε στις συνεντεύξεις για περηφάνια και τιμή, πρέπει να γίνονται και πράξη».
Υπήρχε κάποιο γούρι πριν τον αγώνα;
«Ο πρωταθλητισμός μας οδηγεί σε καταναγκασμούς και πολλές φορές έχει ερμηνευθεί αρνητικά αλλά πολλές φορές έχοντας συνέπεια στην ρουτίνα σου, μπορείς να κανείς την διαφορά. Οι λεπτομέρειες παίζουν σημαντικό ρόλο. Θα πω ένα που ίσως έμεινε από την αρχή έως το τέλος, άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο. Μια προσευχή, να κάνω το σταυρό μου πριν τον παιχνίδι , κυρίως να είμαστε υγιείς, συχνά self-talk και να κάνουμε το καλύτερο δυνατό φτάνοντας στην νίκη».
Ένα δίλλημα, τον Kωνσταντίνο Μίσσα, τον προπονητή που στο Ευρωπαϊκό του 2009 οδήγησε την Εθνική Ομάδα Γυναικών στην 5η θέση, ή τον Κώστα Κεραμιδά, που στο Ευρωμπάσκετ του 2017 ανέβασε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα του γυναικείου μπάσκετ στο 4ο ψηλότερο σκαλί και την μεγαλύτερη μας επιτυχία για την χώρα;
«Δεν μπορώ να επιλέξω. Είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Ο ένας είναι η αρχή της επιτυχίας και χωρίς τον Κώστα Μίσσαδεν θα υπήρχε ο Κώστας Κεραμιδάς το 2017 και το ξέρει και ο ίδιος, ο οποίος διαχειρίστηκε άψογα την συγκεκριμένη επιτυχία και το υλικό, οδηγώντας μας στην διεκδίκησημεταλλίου. Ο Κώστας Μίσσας, που τον είχα και δάσκαλο στην σχολή στα TΕΦΑΑ, ένας καθηγητής που μας έμαθε μπάσκετ, και παρέα με τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο έφτιαξε ένα σύνολο, μία ομάδα που έγινε «χρυσή» και μας βοήθησαν, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά. Βοήθησαν το γυναικείο μπάσκετ. Γενικά τους χρωστάμε. Όλα λοιπόν είναι μια αλυσίδα που είναι όλα σημαντικά και δεν μπορώ να επιλέξω».
Υπάρχει το απωθημένο ενός μεταλλίου;
«Απωθημένο πάντα είναι ένα μετάλλιο. Υπάρχει η πεποίθηση ό,τι με την κατάκτηση ενός μεταλλίου θα υπήρχε καλύτερη διαφήμιση. Αυτό πια το έχω απομυθοποιήσει γιατί είδα να φτάνουμε και 5η και 4η θέση. Παρατήρησα ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται για το μπάσκετ αλλά να μην αλλάζουν τα πράγματα. Επομένως, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εν τελεί απωθημένο, αλλά δεν παύει να είναι ένα όνειρο και μακάρι να μπορέσω σε κάποιο άλλο πόστο με την Εθνική Ομάδα να πετύχουμε κάτι τέτοιο ή τα νέα κορίτσια να κερδίσουν ένα μετάλλιο. Θα είμαι πραγματικά ευτυχισμένη. Αυτό δεν σημαίνει ότι το μετάλλιο θα φέρει και την άνθιση του γυναικείου μπάσκετ, ένα μετάλλιο δεν φέρνει την άνοιξη».
Μετάλλιο με την Εθνική Ομάδα ή συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες με το εθνόσημο;
«Είναι πραγματικά ένα τεράστιο δίλλημα. Σίγουρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κάτι το μοναδικό, οι αξίες που πρεσβεύουν, το πνεύμα, η τελετή έναρξης και λήξης, το άκουσμα του Εθνικού Ύμνου. Πραγματικά, πολύ δύσκολη επιλογή θα επιλέξω μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (γέλια).
Επειδή έχετε αγωνιστεί και με την φανέλα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, πως βιώνετε το δίπολο των «αιωνίων» και τι βαρύτητα έχει στο γυναικείο μπάσκετ αυτή η κόντρα;
«Σέβομαι και τους δυο συλλόγους, με θλίβει το γεγονός της βίας. Είμαι κατά του οπαδισμού. Δεν μου αρέσει οποιαδήποτε μορφή βίας. Διαφέρει σε σύγκριση με το αντρικό μπάσκετ αλλά υπάρχουν κατά καιρούς τέτοιες καταστάσεις και είμαι εναντίον σε όλο αυτό. Στις παίκτριες δεν υπάρχει τόση μεγάλη αντιπαλότητα που φαντάζεται ο κόσμος. Κάποια στιγμή, ήμασταν στο δωμάτιο παίκτριες που αγωνιζόμασταν στους «αιώνιους» και επικρατούσε πολύ όμορφο κλίμα. Υπάρχουν διαπληκτισμοί, αλλά προσπαθήσαμε να το λύσουμε και ειδικά εμείς οι διεθνείς προσπαθούμε για να υπάρχει και συνοχή και να αποτελούμε παράδειγμα. Να μην υπάρχει αυτός ο εμφύλιος, καθώς ο αθλητισμός θα πρέπει να μας ενώνει. Να αποτελούμε πρότυπο και να γίνεταιδιαφήμιση σε όλο αυτό το project και να μην έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από το εξωτερικό. Ίσα ίσα, αυτοί να παραδειγματίζονται από εμάς».
Πως πάρθηκε η απόφαση και τι τεράστια τιμή νιώσατε όταν γίνατε το πρώτο γυναικείο μέλος στο ΠΣΑΚΚ (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβόμενων Καλαθοσφαιριστών - Καλαθοσφαιριστριών);
«Είναι μια προσπάθεια πολλών αθλητριών. Θέλει αρκετό χρόνο και ενέργειες για να συνεχίσει. Η Εβίνα Σταμάτη καθώς και η Ιωάννα Δίελα ασχολήθηκαν αρκετά να το οργανώσουν . Το ότι έγινα πρώτο μέλος απλά ασχολήθηκα περισσότερο ερχόμενη από το εξωτερικό και αποδεχτήκαμε την πρόταση των ανδρών για συνεργασία. Θέλαμε να ακουστούμε, να διαφημίσουμε και να αναδείξουμε το άθλημά μας. Αν δεν κάνουμε εμείς κάτι, με μικρά βήματα, δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους να αλλάξουν το γυναικείο μπάσκετ. Ελπίζω να μην μείνουμε μόνο σε αυτήν την κίνηση, υπάρχουν πολλά προβλήματα και ελάχιστοι είναι αυτοί που ασχολούνται και θέλει πολύ χρόνο».
Έχετε μια πολυετή καριέρα στο εξωτερικό και ήσασταν αρχηγός της Εθνικής Ομάδας. Βλέπετε να υπάρχει εξέλιξη στο μπάσκετ στην χώρα μας και σε τι στάδιο βρίσκεται η γυναικεία καλαθοσφαίριση;
«Έγιναν επιτυχίες και όπως προανέφερα μια επιτυχία ή ένα μετάλλιο δεν φέρνουν την άνοιξη στο άθλημα. Θέλει βελτίωση στο αναπτυξιακό πρόγραμμα που έχει μείνει πολλά χρόνια πίσω. Ήμουν ένα παιδί αναπτυξιακού προγράμματος. Σίγουρα θέλει βήμα-βήμα γιατί υπάρχουν δυσκολίες. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν μπει προγράμματα και το κράτος βοηθάει, γίνονται κινήσεις. Όλοι μαζί μπορούμε να συμβάλουμε να βοηθήσουμε να γίνουν βελτιώσεις. Αν θέλουμε να γίνουν δραστικές και γρήγορες αλλαγές χρειαζόμαστε παράγοντες, άνθρωποι που είναι κοντά στο άθλημα και οι επιχορηγήσεις να χρησιμοποιηθούν σωστά. Να διαφημίσουν το μπάσκετ. Να δοθεί αξία και στο γυναικείο μπάσκετ και στις ακαδημίες και θα έρθει σιγά σιγά η εξέλιξη και η ανάπτυξη».
Έχετε σκεφτεί ως επόμενο βήμα να παραμείνετε στο χώρο του αθλήματος;
«Έχω ένα σαράκι προπονητικό από τότε που ήμουν έφηβη. Υπάρχει το μικρόβιο της προπονητικής, συνήθως οι παίκτες, οι περισσότεροι τουλάχιστον, νιώθουν πιο οικείο το κομμάτι του προπονητή, του γυμναστή, τελειώνοντας την καριέρα τους. Δεν κρύβω ότι το σκέφτομαι, το θέμα είναι ότι η προπονητική έχει εξελιχθεί παρά πολύ, υπάρχουν παρά πολλές θέσεις και το μπάσκετ έχει γίνει επιστήμη. Διευρύνω λίγο τους ορίζοντες, μου αρέσει και από ότι μου έχουν πει κυρίως, δέχομαι feedback. Θα ήθελα να ασχοληθώ με το αναπτυξιακό πρόγραμμα γιατί θεωρώ πως είναι άγονο έδαφος. Θα ήθελα να συμβάλλω να ξεκινήσουν τα παιδιά μπάσκετ, να μείνουν στο άθλημα, να τα συμβουλεύσω, ίσως να εμπνεύσω. Έχω αποφασίσει ότι θα ήθελα να δράσω και θα κάνω την προσπάθεια μου να μείνω στο χώρο της καλαθοσφαίρισης. Θα ήθελα και άλλες σπουδές και βιωματικές εμπειρίες, να βρω με ποιο κομμάτι θέλω να ασχοληθώ και να γίνω καλή, όλα όμως step by step».
Ποια είναι η άποψη σας για την Κατερίνα Δελή, για την πρώτη προπονήτρια που κατέκτησε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων με την ομάδα του Περιστεριού;
«Με την Κατερίνα Δελή έχουμε συνυπάρξει στην Εθνική Ομάδα, ελάχιστα στα πρώτα μου βήματα. Είναι ένας χαρακτήρας πολύ δυναμικός, πανέξυπνη. Δειλά και ταπεινά ξεκίνησε σε έναν ιστορικό σύλλογο, όπως είναι το Περιστέρι, και την θεωρώ άξια και συγχαρητήρια για την επιτυχία της. Είναι ενθαρρυντικό και υπέροχο να βλέπεις γυναίκες να μπαίνουν στον χώρο ως παράγοντες ή ως προπονήτριες. Το θέμα είναι μην «τρομάξουμε» τους άντρες γιατί ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία. Όσο υπάρχουν άντρες εξαιρέσεις, ανοιχτόμυαλοι ακομπλεξάριστοι θα υπάρχουν και γυναίκες εξαιρέσεις, και μου αρέσει πολύ αυτή η συνύπαρξη να συζητάμε για επιτυχίες ανθρώπων και όχι του φύλου τους κ.λπ.».
Τι τίτλο θα βάζατε στην καριέρα σας με την Εθνική Ελλάδος;
«Ένα παραμύθι που σκέφτηκα είναι της Σταχτοπούτας, με τον παραλληλισμό ότι από τα ανοικτά του Ζωγράφου βρέθηκα στα Ευρωπαϊκά Παρκέ! Απλά αντί για γοβάκι και σκούπα φόρεσα μπασκετικά παπούτσια μαζί με μια μπάλα μπάσκετ (γέλια)».
Μπορείτε να ακούσετε το 16ο επεισόδιο Rollin the Ball σε μορφή podcast.
Ακούστε και το 10ο επεισόδιο του Give n' Go, ενόψει των playoff της Euroleague.
Το κανάλι του YouTube εγκαινιάστηκε με την πρεμιέρα του The F1 PODdock.
Comments